Wat bezielt je?
Ontvangers van een nieuw orgaan, hart, weefsel of nier, maken duidelijk dat zij ook emoties en herinneringen van de donor meekrijgen. Onze ziel en bezieling zitten in ons totale lichaam. Er zit dus bewustzijn in het orgaan dat we als donor aan een ander geven.
Het hart wordt in alle spirituele stromingen de zetel van de ziel genoemd. In het hart woont jouw ziel of Zelf. Vermoedelijk symbolisch bedoeld, want bezieling zit overal, in elke cel van ons lichaam. Bezieling is dat wat we zijn. Ons onzichtbare lichaam.
Elk orgaan heeft een herinnering-opslag. Je licht dus herinneringen uit het ene lichaam en plaatst die in het lichaam van een ander. Het gaat over een informatie-uitwisseling. Er zijn veel verhalen te vinden over mensen die ervaren dat hun leven totaal is veranderd door het donororgaan. Alsof de eigenschappen van de gever overgaan naar de ontvanger.
Een transplantatie is levensveranderend, het wachten op een orgaan, de onzekerheid of het doorgaat, de dood die al in de buurt is, dat is op zich al levensveranderend.
Wat doe je na de transplantatie met de bezieling door een ander; leer ermee leven, leef samen met de geest van de donor.
Mensen maken hun 'zelf' of ziel vaak klein. Dat doen ze door zich te vereenzelvigen met slechts iets van zichzelf, iets wat ze belangrijk maken. Een bepaalde eigenschap of aspect van zichzelf, een ideaal, bezit of betekenis, een plaats in de sociale verbanden, overtuigingen of wat dan ook. Al dit soort zaken kunnen we verabsoluteren en ons daarmee identificeren. Maar je verkleint je dan tot welbepaalde eindige factoren.
Veel mensen zoeken hun identiteit in rijkdom of kennis of binnen de religieuze cultuur, zoals innerlijke bezieling, vrome aandacht, vasten, waken en bidden. Ook aan deze zaken kan men zich binden, dat wil zeggen dat men nauwelijks verder meent te kunnen zonder deze dingen en dat men daar zijn zin aan ontleent.
Je kunt je niet ophangen aan specifieke praktijken, ervaringen of overtuigingen, hoe waardevol en zinnig die op zichzelf ook wezen mogen. Zo kan men zich vastzetten in een idee omtrent zichzelf vanuit het verleden, of in een toekomstdroom die men wil waarmaken. Wie dat doet leeft niet in het nu, lééft eigenlijk nauwelijks en komt niet verder.
Wie nieuwe kennis wil opdoen moet niet vol zijn van en tevreden met wat hij al weet. Anders bezie je alles vanuit die bekende invalshoek en ontdek je niets nieuws meer. In het kennen moet je je in zekere zin ontdoen van wat er al is: de geest moet ontvankelijk zijn, met een mogelijkheid-tot-het-nieuwe. Je moet vrij zijn van beelden wil je nieuwe beelden kunnen opnemen.
Totaal opgaan in een of ander eindig iets verhindert het tot je zelf komen. Naarmate iemand 'gelaten' is, los kan laten, kom hij in aanraking met een kracht in zichzelf, welke de eigenlijke menselijke maat te boven gaat. Dit krachtige zelf is de binnenkant van het loslaten.
- Meester Eckhart
Hoe ondenkbaar, onbegrijpelijk en wonderbaarlijk is deze wereld!
Door wat worden wij aangeraakt en wat raak ik hier en nu aan?
- Daito Kokushi Japans Zenmeester